نسخهٔ اینترنتی شش قرن و شش سال منتشر شد

اخبار موسیقی –نسخهٔ اینترنتی فیلم مستند «شش قرن و شش سال» از اول آذرماه بر روی سایت IMVBox. com منتشر شد و در دسترس علاقه‌مندان خارج از ایران قرار گرفت.

نسخهٔ اینترنتی شش قرن و شش سال منتشر شد

پیش از این، «گروه سینماهای هنر و تجربه» این فیلم را به مدت پنج ماه (مهرماه تا اسفندماه ۱۳۹۳) در تهران و چند شهرستان دیگر اکران کرده بود و این در حالی است که دی‌وی‌دی فیلم نیز از مهرماه امسال از طریق مرکز موسیقی بتهوون برای عرضه در شبکه نمایش خانگی منتشر شده است و از این طریق مخاطبان داخل ایران امکان دیدن فیلم را داشته‌اند.

IMVBox.com تنها مرجع قانونی پخش فیلم ایرانی در دنیای آن لاین است که طبق قرارداد قانونی با فلیم‌ساز‌ها و پخش کننده‌های ایرانی عمل می‌کند و حافظ منافع معنوی و مادی آنان است. «بانوی گل سرخ»، «صدای دوم»، «ساز مخالف» و «رودخانه هنوز ماهی دارد» چهار فیلم مستند دیگر من هستند که پیش از «شش قرن و شش سال» در این سایت عرضه شده‌اند. پیش از این «می‌رتهماسب» دربارهٔ این اثر دربارهٔ این اثر گفته بود: ‌» از شروع ساخت این فیلم سه دولت آمد و رفت؛ اما فکر نمی‌کنم هیچ کدام به اهمیت موضوع آن پی برده باشند و اصلا آن را دیده باشند. بعد از اکران در سینمای هنر و تجربه، طبیعتا پلهٔ بعدی تلویزیون است که متاسفانه در ایران همواره در‌هایش به روی ما بسته است و بعید می‌دانم اصلا بخواهد این مستند با این موضوع را از اصل و اساس پخش کند. قاعدتا رفتم سراغ پخش دی‌وی‌دی و فکر می‌کنم باید تمام شرایط دیدینش را فراهم می‌کردیم که فراهم است. حالا دیگر کار من تمام شده است.»

سال ۲۰۱۴ میلادی به نام «عبدالقادر مراغی» مزین شد و البته شش قرن طول کشید تا آثار «عبدالقادر مراغی» توسط محمدرضا درویشی بازیابی و شش سال زمان برد تا توسط موسیقی‌دانان ایرانی بازخوانی شوند. درویشی از سال ۸۳ کار را شروع و دو سال بعد از آن، از اعضای سه گروه مختلف و متفاوت برای سازبندی و اجرای قطعات عبدالقادر مراغی استفاده می‌کند. از‌‌‌ همان زمان نیز «می‌رتهماسب» همراه او می‌شود تا از این تلاش فیلمی مستند بسازد، تلاشی که «محمدرضا شجریان» دربارهٔ آن گفته است: ‌» باید به درویشی تبریک بگویم که عمرش را برای پیدا کردن گمشده‌های عبدالقادر مراغه‌ای گذاشته و علاوه بر آن سال‌ها در شناساندن موسیقی و هنرمندان نواحی ایران عمرش را در کوره راه‌های مناطق مختلف ایران صرف کرده است. من دست درویشی را می‌بوسم؛ او یکی از گمشده‌های فرهنگ و هنر ایران یعنی عبدالقادر مراغه‌ای را معرفی کرد و حتما بازهم گمشده‌های دیگری داریم که می‌توان یافت تا بخش‌هایی از تاریخمان را که گمشده است بشناسیم. وقتی همایون برای اولین بار در مورد این کار با من صحبت کرد و من کار را شنیدم احساس کردم که این کار، موسیقی استانبولی است و بعد هم حس کردم که موسیقی استانبولی کنونی هم گرفته شده از همین است. ولی وقتی به این موتیف‌ها و کوچک‌ترین بافت‌های جملات دقت می‌کردم می‌دیدم که این‌‌‌ همان موسیقی خودمان است. وقتی هم این ترکیب‌ها در کنار یکدیگر قرار می‌گیرند به شکل دیگر قرار می‌گیرند که با منطق امروز ما بیگانه است؛ اما موتیف‌ها‌‌‌ همان اصالت‌ها را دارند.»